Pomalutku..

Pomału, pomalutku wydłużają się kolejne dni.
Poranki zaczynają szarzeć, a wieczory zlewają się pomarańczą i granatem...
Nie mogę się doczekać, by codzienna pobudka odbywała się w słońcu, ewentualnie jakiejkolwiek jasności ;)
Dziś zauważyłam na wierzbach bazie (choć fakt, były też w grudniu :P), a na krzakach czarnego bzu maleńkie, zielone zaczątki liści..

W pracy mam ciężki okres.

Zbliżająca się kontrola podnosi wszystkim ciśnienie i obroty.
W błyskawicznym tempie upływają kolejne dniówki, do domu wracam zmęczona, przede wszystkim psychicznie. Muszę się chyba nastawić na jakieś nadgodziny, a to spotęguje zmęczenie...
To wszystko sprawia, że nie mam za bardzo czasu i chęci na myślenie o klinice i dalszym leczeniu.
Oczywiście mam to gdzieś z tyłu głowy, dziś wysłałam pismo do szpitala o wydanie dokumentacji, zaraz zadzwonię do przychodni o ksero dokumentów od gina - więc coś tam robię w kwestii przygotowań.
Co rusz zaglądam na internetową stronę kliniki, ale ciągle nie mogę kliknąć w zakładkę "Umów się na wizytę"...

Łapię się jednak na tym, że unikam myśli o klinice, bo najzwyczajniej się boję.
Boję się przyznać, że mam - MAMY problem.
Może ja, a może M... choć oczywiście bardziej podejrzewam siebie...
W końcu to ja mam endometriozę i ja przeszłam operację... plus parę innych dodatkowych pobytów w szpitalach...
Pójście do kliniki oznacza przyznanie się, że nie jest dobrze i potrzebna nam fachowa pomoc.
Mimo, że gdzieś tam w głębi zapewne, cierpi moje ego - wiem, że innej opcji nie ma.
Bo gdyby była, bujałabym już małego bobasa, ewentualnie narzekałabym na ciężki brzuch...

Idzie Wiosna... wszystko budzi się do życia...
Wszystko.