Endorfinowy niż.

objadam się dziś czekoladkami... michałki, michaszki - wszystkie moje.
normalnie prawie w ogóle nie jadam takich rzeczy, ale gdy przychodzi ten moment - nadrabiam za cały miesiąc.
mimo wszystko poziom endorfin ani drgnął, zwłaszcza, że plany wzięły w łeb.
niestety nie udało mi się spotkać z Przyjaciółką nad czym bardzo ubolewam, bo nie widziałyśmy się 2,5 roku...
szmat czasu, milion spraw i historii do obgadania...

trudno - nie tym, to innym razem, choć generalnie ciężko nam zgrać terminy..
poza tym brzuch daje o sobie wymownie znać, nie mam już złudzeń.
to właśnie jeden z dwóch tematów, które sprawiają, że jest mi po prostu cholernie smutno.
o drugim pisałam wczoraj...

(Źródło: internet)

pożegnałam się...
podrapałam za uszkiem...
długo głaskałam wychudzone, wycieńczone przez chorobę ciągle ciepłe futerko...
patrzyłam w zmęczone, niewidzące oczka...
pogłaskałam chudziutką łapkę...
przed oczami miałam kadry z wielu lat naszego wspólnego życia...
moje krzyki, gdy odkryłam kolejne zniszczone rzeczy...
gonitwy po mieszkaniu w środku nocy po wszystkich meblach...
kocie fochy, udawanie wściekłego kota, huśtanie się na firankach, przewrócone kwiatki, wywalone z szaf ciuchy, mruczenie, zasypianie na kolanach...

starość się Panu Bogu nie udała.
ani u ludzi, ani u zwierząt.


;(